Επώνυμες Συλλογές

Γεώργιος Δολιανίτης

Ο Γεώργιος Δολιανίτης είναι ιδρυτής του ομώνυμου Κέντρου Σπουδών και Ερευνών, εκδότης και συλλέκτης. Το «Κέντρο Σπουδών και Ερευνών Γ. Δολιανίτη», πιο γνωστό ως «Σχολές Δολιανίτη», ιδρύθηκε το 1962 και λειτούργησε ουσιαστικά ως Κέντρο Ελεύθερων Σπουδών Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε τομείς που μέχρι τότε δεν είχαν ακόμη εισαχθεί στα προγράμματα των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της Ελλάδας. Διδάχθηκαν ανάμεσα στα άλλα μαθήματα η Ψυχολογία, η Λογοτεχνία, η Επικοινωνιολογία, οι Ανατολικές Γλώσσες, οι Αφρικανικές και Αραβικές Σπουδές και ο Ελληνικός Πολιτισμός για τους ξένους. Στις Σχολές Δολιανίτη δίδαξαν προσωπικότητες της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και ειδικοί επιστήμονες. Γι’ αυτό οι απόφοιτοί τους, από το 1971 και εξής, γίνονταν δεκτοί στο τελευταίο έτος σπουδών πολλών γνωστών ευρωπαϊκών πανεπιστημίων και ορισμένοι από αυτούς σε τμήματα μεταπτυχιακών σπουδών. Ιδιαίτερη απήχηση είχαν οι κύκλοι επιμορφωτικών διαλέξεων για ενήλικους, στους οποίους δίδαξαν ακαδημαϊκοί δάσκαλοι που σφράγισαν την εποχή τους. Μεταξύ των εκδόσεων του Κέντρου συμπεριλαμβάνονται και δύο περιοδικά: «Λογοτεχνικά Χρονικά» (1970) και «Ψυχολογία» (1972). Στο πλαίσιο λειτουργίας του Κέντρου άρχισε να συγκροτείται σταδιακά από το έτος 1960 η βιβλιοθήκη, αποκτώντας τον πυρήνα των συλλογών της την πενταετία 1965-1970.

Το Αρχείο Βαϊάνου

Ο Μάριος Βαϊάνος (1905;-1975) ήταν ποιητής και επιμελητής εκδόσεων, με ποικίλη προσφορά στα ελληνικά γράμματα. Υπήρξε ιδρυτής του Πρακτορείου Πνευματικής Συνεργασίας (1922), με σκοπό την οργάνωση εκδηλώσεων και την αλληλογνωριμία ανθρώπων των γραμμάτων, καθώς και εκδότης λογοτεχνικών περιοδικών. Ενθουσιώδης οπαδός της ποίησης του Κ. Π. Καβάφη, ενήργησε ως ο επίσημος αντιπρόσωπός του στην Αθήνα. Πρώτος του αφιέρωσε ειδικό τεύχος στο περιοδικό «Νέα Τέχνη» που εξέδιδε, ενώ το 1973 οργάνωσε έκθεση του Αρχείου Καβάφη, το οποίο διατηρούσε.

O Ιωάννης Ν. Θεοδωρακόπουλος (1900-1981) ήταν επιφανής φιλόσοφος, Ακαδημαϊκός, καθηγητής φιλοσοφίας και ιδρυτής της Ελευθέρας Σχολής Φιλοσοφίας «Ο Πλήθων». Θεωρείται από τους μεγαλύτερους μελετητές του Πλάτωνα και του Πλωτίνου. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Φιλοσοφία στη Βιέννη, και Φιλοσοφία στη Χαϊδελβέργη, όπου και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ το 1925. Το 1929 ίδρυσε, με άλλους, το «Aρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών». Το 1930 εκλέχθηκε υφηγητής και το 1933 τακτικός καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1939 εκλέχθηκε καθηγητής της Συστηματικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε σχεδόν τριάντα χρόνια, ως το 1967. Το 1960 εκλέχθηκε στην Ακαδημία Αθηνών στην έδρα της Φιλοσοφίας. Το 1963 διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας και από το 1966 ως το 1981 Γενικός Γραμματέας της. Το 1966 ίδρυσε το «Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας» της Ακαδημίας, που αρχίζει να λειτουργεί από το 1970 και από το 1971 εκδίδει την Επετηρίδα του με τίτλο «Φιλοσοφία». Πέραν τούτου ήταν αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών της Χαϊδελβέργης (από το 1972) και του Παλέρμο, επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, επίτιμος διδάκτορας της φιλοσοφίας του δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο, τακτικό μέλος του «Διεθνούς Ινστιτούτου Φιλοσοφίας», της «Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας» και της «Αμερικανικής Εταιρείας Μεταφυσικής», μέλος της διοίκησης της «Διεθνούς Εταιρείας Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας» (SIEPM), Αντιπρόεδρος της «Ομοσπονδίας Φιλοσοφικών Εταιρειών» (FISP) και μέλος της «Διεθνούς Εταιρείας Πλατωνικών Μελετών». Διετέλεσε Υπουργός Παιδείας σε υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Το 1957 τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας για το έργο του «Ο Φάουστ του Γκαίτε, Μετάφραση με αισθητική και φιλοσοφική ερμηνεία» (1956). Από το 1975 μέχρι το 1979 διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών ενώ ήταν αντιπρόεδρός της στο ιδρυτικό διοικητικό συμβούλιο του 1966. Το 1975 ίδρυσε στο χωριό Μαγούλα της Σπάρτης, κοντά στον Μυστρά, την ελεύθερη σχολή φιλοσοφίας «Ο Πλήθων», αποσκοπώντας στη συνέχιση της παράδοσης του Μυστρά και στη διαπίστωση της πνευματικής και ηθικής ταυτότητας του σύγχρονου ελληνισμού, με μια προσπάθεια επιστροφής στις πολιτιστικές και φιλοσοφικές ρίζες. Στη σχολή αυτή, εκτός από τις οκτώ περιόδους των μαθημάτων, οργανώθηκαν και πολλά εξειδικευμένα συνέδρια. Τη λειτουργία της Σχολής Φιλοσοφίας ανέλαβαν μετά τον θάνατό του οι κόρες του Φανή Θεοδωρακοπούλου και Ελένη Στρατήγη, η οποία όμως πέθανε πρόωρα το 1997. Έκτοτε ανέλαβε η εγγονή του Δέσποινα. Για την πορεία του έργου της Σχολής αποφασιστική υπήρξε και παραμένει η συμβολή της Ακαδημίας Αθηνών, τιμώντας τη μνήμη του παλαιού μέλους, Προέδρου και Γεν. Γραμματέως της. Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος έλαβε μέρος σε μεγάλο αριθμό φιλοσοφικών συνεδρίων, έδωσε διαλέξεις για φιλοσοφικά θέματα στο εξωτερικό και τιμήθηκε από Πανεπιστήμια και πνευματικά ιδρύματα του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού. Το έργο του απλώνεται σε χιλιάδες σελίδες.

Η Αικατερίνη Κουμαριανού (1919-2012) ήταν ιστορικός, ειδικευμένη σε θέματα του Νεότερου Ελληνισμού. Τελείωσε το Γυμνάσιο στο Μαράσλειο, όπου είχε καθηγήτριες τη Ρόζα Ιμβριώτη και τη Μαρία Πολυμενάκου, τις δύο πρώτες γυναίκες που έγιναν γυμνασιάρχες. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθησε στο Παρίσι μεταπτυχιακές σπουδές στην École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS, 1969-1974). Έλαβε τον τίτλο της καθηγήτριας Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Universite Paris – Sorbonne, Paris IV) και της διευθύντριας του Institut Neoellenique (1978-1983) του ιδίου Πανεπιστημίου. Πρωταγωνίστησε σε πολύ καίρια ερευνητικά πεδία: συμμετείχε στη συγκρότηση του Ομίλου Μελέτης Ελληνικού Διαφωτισμού, μελέτησε το έργο του Αδαμάντιου Κοραή, το φαινόμενο του περιηγητισμού, την ελληνική βιβλιοπαραγωγή, τη σχέση της ευρωπαϊκής με την ελληνική παιδεία. Κυρίως συνέδεσε το όνομά της με τη μελέτη του ελληνικού Τύπου: ήδη το 1971 δημοσίευσε τρίτομο έργο για τον «Τύπο του Αγώνα», ενώ το 2010, εξέδωσε νέο τόμο με τίτλο «Η ιστορία του ελληνικού Τύπου, 18ος-19ος αι.». Οι εργασίες της για τον Τύπο, που ξεκινούν από το 1784 και φτάνουν μέχρι τον 20ό αιώνα, έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά πολύτιμες για τη μελέτη της διακίνησης των ιδεών στην Ελλάδα, ένα πεδίο ανεξερεύνητο πριν από αυτές. Η Αικατερίνη Κουμαριανού διαδέχθηκε στην έδρα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας της Σορβόνης έναν άλλο σπουδαίο άνθρωπο των ελληνικών γραμμάτων, τον Κ. Θ. Δημαρά, τον οποίο πρωτογνώρισε στη Γεννάδειο το 1947 και του οποίου τη βαθιά γνώση αλλά και τη γενναιοδωρία στη σχέση του με τους νεότερους πάντοτε συνήθιζε να υπογραμμίζει. Υπήρξε μάλιστα διευθύντρια του Νεοελληνικού Ινστιτούτου του ίδιου πανεπιστημίου από το 1978 μέχρι το 1983. Πέραν της Σορβόνης, η Αικατερίνη Κουμαριανού δίδαξε ως επισκέπτρια καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Συνεργάστηκε με το περιοδικό «Ο Ερανιστής» αλλά και με τις «Εποχές», το περιοδικό που εξέδιδε (1963-1967) ο Χρήστος Λαμπράκης με διευθυντή τον Άγγελο Τερζάκη και συμβούλους έκδοσης τον Γιώργο Σεφέρη, τον Κ. Θ. Δημαρά και άλλες σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων. Έχοντας διατελέσει μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και επί μακρόν πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χαρτογραφίας, εξέδωσε αρκετά ακόμη έργα όπως «Η νεωτερική γεωγραφία των Δημητριέων» (εκδ. Ζήτη), «Καϊρικά μελετήματα» (εκδ. Καΐρειος Βιβλιοθήκη), «Αθήνα, η πόλη – οι άνθρωποι» (εκδ. Ποταμός) ενώ είχε συμμετάσχει με άρθρα και ανακοινώσεις και σε πολλά συλλογικά έργα.

Ο Εμμανουήλ Κριαράς (1906-2014), πολυγραφότατος νεοελληνιστής, καθηγητής Μεσαιωνικής και Ελληνικής Φιλολογίας, αλλά και Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας, για πολλούς θεωρείται πατέρας της νέας ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας. Ξεκίνησε από την Ιατρική, στράφηκε στη Φιλολογία, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου πήρε το πτυχίο και έκανε το Διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τη διατριβή «Μελετήματα περί τας πηγάς του Ερωτοκρίτου», με πολλά χρόνια καθυστέρηση. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι στη Βυζαντινολογία και στη Συγκριτική Γραμματολογία. Υπήρξε συντάκτης και διευθυντής στο Μεσαιωνικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Ε. Κριαράς συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο οποίο δίδαξε κυρίως Μεσαιωνική Φιλολογία, Νεοελληνική Φιλολογία, αλλά και Γενική και Συγκριτική Γραμματολογία, αφού χάρη στις δικές του ενέργειες ιδρύθηκε (το 1965) η πρώτη -και για πολλά χρόνια μοναδική στην Ελλάδα- έκτακτη αυτοτελής έδρα της Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας. Υπέρμαχος της εκπαιδευτική μεταρρύθμισης του 1963, σημαντική ήταν η συνεισφορά του τόσο στην αναγνώριση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας του ελληνικού κράτους όσο και στην καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος γραφής. Όπως έχει πει ο ίδιος, φρόντισε με τις ομιλίες, τα μαθήματά του αλλά και τα γραπτά του κείμενα να βοηθήσει ώστε ο Έλληνας να ενδιαφερθεί περισσότερο για τη γλώσσα του και να τη μάθει σωστά. Τα ερευνητικά και συγγραφικά του ενδιαφέροντα καλύπτουν ευρύτατο φάσμα σχετικά με την ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία, με τα δημοσιεύματά του να διακρίνονται τόσο για την έκταση όσο και την εγκυρότητά τους. Από αυτά, συντριπτική υπεροχή έχουν τα λεξικογραφικά, όπου ξεχωριστή θέση κατέχει το «Λεξικό της μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους γραμματείας», γνωστό και ως Λεξικό Κριαρά. Ακολουθούν τα γραμματολογικά, τα σύμμικτα, τα επιστολογραφικά και τελευταία τα καθαρά γλωσσικά. Η Ελληνική Δημοκρατία του είχε απονείμει τα παράσημα του Σταυρού των Ταξιαρχών του Τάγματος του Φοίνικος, του Σταυρού των Ταξιαρχών του Τάγματος Γεωργίου Α΄ και του Ταξιάρχη του Τάγματος Τιμής. Η Γαλλία του απένειμε το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής και η Ιταλία το παράσημο του Ταξιάρχη. Το 1977 για το συνολικό επιστημονικό του έργο του απονεμήθηκε στη Βιέννη το σημαντικό Βραβείο Herder. Διετέλεσε, μεταξύ πολλών άλλων, επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας, της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων, επίτιμο μέλος του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας και του Σικελικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Το 2006, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του, τιμήθηκε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με την ανώτατη τιμητική του διάκριση, το Χρυσό Αριστοτέλη.

Ο Εμμανουήλ Κριαράς ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Στριφτού, Καθηγήτρια της Ψυχοτεχνικής στη Βιομηχανική Σχολή της Θεσσαλονίκης, το «Χαρούδι» της ζωής του, όπως την αποκαλούσε, και έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατό της, το 2000. Τα χρόνια που ακολούθησαν, τα αποκάλεσε ο ίδιος «χρόνια επιβίωσης». Ο ίδιος είχε πει ότι το ελάχιστο που κατόρθωσε στη ζωή του το οφείλει κατά μεγαλύτερο μέρος στο βαθύτατο ψυχικό και πνευματικό δεσμό που ευτύχησε να δει να δημιουργείται ανάμεσα στην πολύτιμη σύντροφο της ζωής του και εκείνον. Κοινά ιδανικά, φροντίδες όχι παράταιρες, αμοιβαία στοργή και κατανόηση τους βοήθησαν, παρά τις αντιξοότητες του ανθρώπινου βίου, να προχωρήσουν μαζί στην πραγμάτωση ενός μακρού κοινού βίου.

Η Λουκία Δρούλια είναι ιστορικός, ομότιμη Διευθύντρια Ερευνών στον Τομέα Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Σπούδασε ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και απέκτησε Διδακτορικό Δίπλωμα 3ου κύκλου από το Πανεπιστημίου Σορβόννης (Paris IV, 1974). Συνεργάστηκε με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Βοηθός έρευνας KNE/EIE, 1960-1974, Κύρια ερευνήτρια, 1974-1981), στο οποίο διατέλεσε Διευθύντρια Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών (1981-1996) και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου (1986-1996). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν σε θέματα κοινωνίας και παιδείας στην περίοδο του Ελληνικού Διαφωτισμού και τον 19ο αιώνα, στο κίνημα του Φιλελληνισμού στον 19ο αιώνα, στην ιστορία του ελληνικού βιβλίου και των ελληνικών βιβλιοθηκών (15ος-20ός αι.), στην περιηγητική λογοτεχνία για τη NA Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο (15ος-19ος αι.) και στην ιστορία του ελληνικού Τύπου (1784-1996).

Διατέλεσε μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Ο Ερανιστής» (1969-1986), διαχειρίστρια (Γ. Γραμματέας) του Ομίλου Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού (1969-1977), καθώς και εκπρόσωπος του EIE στη μη κυβερνητική Επιτροπή Ανθρωπιστικών Σπουδών του European Science Foundation στο Στρασβούργο (1987-1996). Την περίοδο 1989-1996 υπήρξε εθνική συντονίστρια του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών του ΕΙΕ και μέλος της Επιτροπής του προγράμματος της UNESCO «Δρόμοι του μεταξιού, δρόμοι επικοινωνίας». Διατέλεσε επίσης μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του περιοδικού «Revue des Etudes S.E. Européennes» (Βουκουρέστι, 1990-2000), μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους (1995-1997) και μέλος της Εφορείας της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος.

Έχει δημοσιεύσει εκτενώς βιβλία, άρθρα και μελέτες σε συλλογικούς τόμους, μεταξύ των οποίων: Philhellénisme. Ouvrages inspirés par la guerre de l’Indépendance grecque. Répertoire bibliographique, Αθήνα 1974 (βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, 1976), Modern Greek Culture. A Selected Bibliography, C. Th. Dimaras, C. Koumarianou και L. Droulia, Θεσσαλονίκη 1968 (4η αναθεωρημένη έκδοση, Αθήνα 1974), Tο ελληνικό βιβλίο (σε συνεργασία με την Αικ. Κουμαριανού και την Evro Layton), Αθήνα 1986 (βραβείο της Association pour l’encouragement des études grecques, Παρίσι 1987), H ιστορία του ελληνικού βιβλίου. Προσεγγίσεις και σύγχρονες κατευθύνσεις της έρευνας. Βιβλιογραφία των ελληνικών εργασιών (1965-2000), Αθήνα 2001, και Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974. Εφημερίδες, Περιοδικά, Δημοσιογράφοι, Εκδότες, (επιμέλεια: Λουκία Δρούλια – Γιούλα Κουτσοπανάγου), Αθήνα 2008.

Ο Τριαντάφυλλος Σκλαβενίτης είναι φιλόλογος, ιστορικός, ερευνητής και Ομότιμος Διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, στον Τομέα Νεοελληνικών Ερευνών. Γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1948. Σπούδασε Ιστορία και Φιλολογία του Νέου Ελληνισμού στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1966-1977), ενώ συνέχισε τις σπουδές και την έρευνά του στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας (1976-1977). Ειδικεύτηκε και ερεύνησε θέματα ιστορίας των ιδεών, των νοοτροπιών και των συμπεριφορών, της παιδείας, του βιβλίου και της ιστοριογραφίας. Από το 1971 συνεργάστηκε με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, αρχικά εθελοντικά, με σύμβαση έργου και σύμβαση εργασίας, ως κύριος ερευνητής από το 1990 και ως Διευθυντής Ερευνών από το 1995. Υπήρξε υπεύθυνος του προγράμματος ΙΙΕ/ΕΙΕ Ιστορία της Ιστοριογραφίας (15ος-20ός αι.), καθώς και υπεύθυνος ερευνητικών έργων, μέλος και υπεύθυνος επιστημονικών αποστολών. Συνεργάζεται τακτικά με πολλούς φορείς, όπως η Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού, η Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών, η Επιτροπή του Ιστορικού Αρχείου Ελληνικής Νεολαίας της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Είναι μέλος έξι επιστημονικών Εταιρειών. Έχει διατελέσει συνδιευθυντής έκδοσης συλλογικών βιβλίων και καταλόγων, συνδιοργανωτής 43 συνεδρίων και συνεκδότης των πρακτικών 35 συνεδρίων, καθώς και μέλος συντακτικών επιτροπών 4 επιστημονικών περιοδικών. Είναι επιστημονικός υπεύθυνος για την ίδρυση του Μουσείου Τυπογραφίας του Πολιτιστικού Τεχνολογικού Ιδρύματος Τράπεζας Πειραιώς και του Καταλόγου της Βιβλιοθήκης των εντύπων της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους. Έχει δημοσιεύσει 4 βιβλία και 4 σε συνεργασία, καθώς και πλήθος μελετών και άρθρων για θέματα των ειδικεύσεών του.

Ο Φίλιππος Ηλιού (1931-2004) ήταν ιστορικός, φιλόλογος και βιβλιογράφος. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Πειραματικό Σχολείο Αθηνών το 1950. Λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων (οι οποίες στάθηκαν αιτία πολλών διώξεων) δεν του επετράπη να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και γι’ αυτό κατέφυγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα αρχαίας, νεότερης και σύγχρονης ιστορίας, καθώς και νεοελληνικής φιλολογίας. Το 1965 αποφοίτησε από την École Pratique des Hautes Études. Στο Παρίσι ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση, αλλά και στην Ελλάδα, με την ένταξή του σε οργανώσεις της Αριστεράς. Με τον επαναπατρισμό του, το 1975, μπόρεσε να ασχοληθεί και με τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα. Το 1994 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ανήκει στη νεότερη γενιά των ιστοριογράφων, μέσα στον κύκλο των ερευνητών του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Μαθητής του Κ. Θ. Δημαρά, εξειδικεύτηκε στα θέματα παραγωγής και διακίνησης έντυπου λόγου κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Το συγγραφικό του έργο είναι πλουσιότατο, με πλήθος δημοσιεύσεων σε εφημερίδες και περιοδικά («Αντί», «Αυγή», «Διαβάζω», «Μνήμων», «Ο Πολίτης» κ.ά). Συνεχής ήταν η παρουσία του σε επιστημονικά συνέδρια και ποικίλες κοινωνικές δραστηριότητες. Η συμμετοχή και η προσφορά του ήταν αδιάλειπτη: πριν τη δικτατορία υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Μαρξιστικών Μελετών και Ερευνών. Μετά τη Μεταπολίτευση, υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Ο Ερανιστής», μέλος (1977) του ΔΣ του Ομίλου Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού (ΟΜΕΔ), ιδρυτής και διευθυντής με τους Σπ. Ασδραχά και Β. Παναγιωτόπουλο του περιοδικού «Τα Ιστορικά» (1938 κ.ε.), ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος (1992 κ.ε.) των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), καθώς και μέλος της συντακτικής επιτροπής της περιοδικής τους έκδοσης «Αρχειοτάξιο». Υπήρξε επίσης Διευθυντής της σειράς «Νεοελληνικά Μελετήματα» στον Εκδοτικό Οίκο Ερμής (1976-1987), μέλος της Επιτροπής Ιστορίας της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος από την ίδρυσή της (1977) έως το 1993, και επιστημονικός υπεύθυνος του Βιβλιολογικού Εργαστηρίου, που λειτούργησε από το 1986 στο πλαίσιο του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Κίνησης των πολιτών κατά του ρατσισμού (1991), μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Μετώπου Λογικής κατά του Εθνικισμού (1996-2001), ιδρυτικό μέλος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Πολιτικού Προβληματισμού Νίκος Πουλαντζάς (1997-2003), Πρόεδρος του ΔΣ της εφημερίδας «Η Αυγή (2000-2002)» και υποψήφιος βουλευτής στη Β΄ Αθηνών με τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στις εκλογές του Μαρτίου 1994. Κεντρική φυσιογνωμία του προοδευτικού χώρου, με τη μελέτη και την έρευνα ποικίλων θεμάτων του νέου ελληνισμού καθώς και με τη συγκρότηση αρχειακού ιστορικού υλικού στα ΑΣΚΙ, συνέβαλε καθοριστικά στην προώθηση των σπουδών της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Στον χώρο της νεοελληνικής φιλολογίας, σημαντική υπήρξε η προσφορά του στο πεδίο της βιβλιογραφίας και στη μελέτη του Διαφωτισμού.

(Βιβλιογραφία: «Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας: Πρόσωπα, Έργα, Ρεύματα, Όροι» Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2007 – «Αρχειοτάξιο» 6, Εκδόσεις Θεμέλιο, Μάιος 2004)

Ο Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης (1929-2016) ήταν φιλόλογος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος, με κεντρικό ενδιαφέρον τις ομηρικές σπουδές. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε προπτυχιακά στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμια της Γερμανίας, με υποτροφία της Humboldt-Stiftung. Υπήρξε Διδάκτωρ εντεταλμένος υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ έως το 1967. Απολύεται, συλλαμβάνεται και βασανίζεται από τη στρατιωτική χούντα. Επανέρχεται και παραμένει καθηγητής της ίδιας Σχολής από το 1975 έως το 1996. Δίδαξε, επίσης, σε πολλά καταξιωμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Από το 1994 έως το 2001 διετέλεσε πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, και στη συνέχεια συντονιστής του προγράμματος «Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση», που εκπονήθηκε στο πλαίσιο του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας. Μετέφρασε και τα δύο ομηρικά έπη, Οδύσσεια και Ιλιάδα. Έγραψε βιβλία, μονογραφίες και άρθρα για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Σοφοκλή, τον Ηρόδοτο, τον Αλκαίο, τη Σαπφώ, που, εν μέρει ή εν όλω μετέφρασε. Συγχρόνως, μελέτησε και δημοσίευσε δοκίμια για μείζονες νεοέλληνες ποιητές και πεζογράφους (Σολωμό, Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Αλεξάνδρου, Αναγνωστάκη, Πατρίκιο, Σαχτούρη, Σινόπουλο, Χειμωνά, κ.ά.). Το 1981 τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο κριτικής-δοκιμίου για το έργο του «Όροι του λυρισμού στον Οδυσσέα Ελύτη», ενώ το 2003 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος, για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα και στον πολιτισμό. Το 2012 έλαβε το πρώτο βραβείο «Ενδογλωσσικής Μετάφρασης» για τη μετάφραση της Ιλιάδας. Το 2014 βραβεύτηκε για το σύνολο του έργου του από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης».

Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (1926) είναι βυζαντινολόγος διεθνούς ακτινοβολίας. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης το 1967 και η πρώτη γυναίκα Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης από το 1976, στην 700 χρόνων ιστορία του. Διετέλεσε επίσης Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Ευρώπης. Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μετακόμισε στη Γαλλία στη δεκαετία του 1950. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, ενώ μετακόμισε στο Παρίσι το 1953 για να συνεχίσει τις σπουδές της. Δύο χρόνια μετά την άφιξή της στη γαλλική πρωτεύουσα διορίσθηκε στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας, ενώ το 1964 έλαβε τον τίτλο της Διευθύντριας του Κέντρου και το 1967 αυτόν της καθηγήτριας στη Σορβόννη. Επίσης, τιμήθηκε με τον τίτλο του Docteur des Lettres. Διετέλεσε Διευθύντρια του Κέντρου Ιστορίας και Πολιτισμού του Βυζαντίου και της χριστιανικής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris 1, εξελέγη Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και το 1976 Πρύτανης.

Είναι Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου, της επιτροπής Ηθικής του Εθνικού Κέντρου για την επιστημονική έρευνα (Γαλλία), του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών (Ελλάδα) και επίτιμη Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Βυζαντινών Σπουδών. Διετέλεσε Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Παρισίων, Πρύτανης των Πανεπιστημίων των Παρισίων και Πρόεδρος του κέντρου Georges Pompidou-Beaubourg. Μεταξύ των σημαντικότερων έργων της αξίζει να αναφερθούν οι «Έρευνες για τη διοίκηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας τον 9ο και τον 10ο αιώνα» (1960), «Το Βυζάντιο και η θάλασσα» (1966), «Μελέτες για τη διοικητική και κοινωνική διάρθρωση του Βυζαντίου» (1971), «Βυζάντιο, η χώρα και τα εδάφη» (1976), «Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» (1976), «Βυζαντινή γεωγραφία του μεσογειακού κόσμου», «Γιατί το Βυζάντιο» (2009). Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ θεωρείται σήμερα από τις πλέον εξέχουσες πανεπιστημιακές προσωπικότητες, ιδιαίτερα στη βυζαντινολογία, με πολύ μεγάλο αριθμό σχετικών διαλέξεων και ομιλιών εντός και εκτός Ελλάδας.

Γιολάντα Τριανταφυλλίδου-Baladié

H Γιολάντα Τριανταφυλλίδου-Baladié, αδελφή της διακεκριμένης ιστορικού Αικατερίνης Κουμαριανού, υπήρξε και η ίδια ιστορικός και αρχαιολόγος και έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας. Συνεργάτιδα (Chef de travaux) του Κέντρου Ιστορικών Ερευνών της Σχολής Ανωτάτων Κοινωνικών Σπουδών του Παρισιού (EHESS), καθώς και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών της Ελλάδας, αφιέρωσε μεγάλο μέρος του ερευνητικού έργου της σε θέματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.

Raoul Baladié

Ο Raoul Baladié (1915-2005), σημαντικός Γάλλος γεωγράφος, ασχολήθηκε με την έρευνα ευρωπαίων περιηγητών και του έργου τους, με κορυφαία μεταξύ των έργων του την ενασχόλησή του με τον Στράβωνα και τα «Γεωγραφικά» του. Μέρος της βιβλιογραφίας του χρησιμοποιήθηκε στη διδακτέα ύλη των Πανεπιστημίων της Γαλλίας. Υπήρξε καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στη συνέχεια στα Πανεπιστήμια Lille, Paris X (Nanterre) και Bordeaux III, όπου διετέλεσε και Διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου στο πλαίσιο της μακροχρόνιας αφοσίωσής του στον Ελληνισμό. Κατά την περίοδο 1970-1975 υπήρξε Υπεύθυνος του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) στη Γαλλία.

Η Ελένη Αντωνιάδη-Μπιμπίκου (1923-2017) δίδαξε επί σειρά ετών την «Οικονομική και κοινωνική ιστορία του Βυζαντίου και της Νεότερης Ελλάδας» στην École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS) του Παρισιού. Υπήρξε μαθήτρια και συνεργάτης του σπουδαίου ιστορικού Φερνάν Μπρωντέλ και ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Ιστορικών Μελετών (CRH). Η έρευνα και οι δημοσιεύσεις της αφορούν, μεταξύ άλλων, στις οικονομικές σχέσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τη βυζαντινή ναυτιλία, τη μελέτη του τρόπου παραγωγής, τη δημογραφία, την αγροτική οικονομία, την εργασία στη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο, ή ακόμη στην ελληνική Διασπορά στη Γαλλία. Το έργο και η διδασκαλία της εντάσσονται στο πλαίσιο της μεγάλης ιστορικής σχολής των Annales και διαπνέονται από την αντίληψη για την ανάγκη μελέτης των ιστορικών φαινομένων στη «μακρά διάρκεια», έννοια που σφυρηλατήθηκε από τον Μπρωντέλ. Η Ελένη Αντωνιάδου-Μπιμπίκου ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα σε επιστημονικές εταιρείες και συλλόγους που έχουν σαν αντικείμενο τη μελέτη της ελληνικής ιστορίας (ΟΜΕΠ, Ελληνική Εταιρεία Οικονομικής Ιστορίας), καθώς και τη μελέτη της νοτιοανατολικής Ευρώπης με στόχο την προώθηση της έρευνας σε διεπιστημονικό και διεθνές επίπεδο (Pierre Belon, Association Internationale d’Études du Sud-Est Européen-AIESSE).

Ο βαρόνος Leo Delwaide (1939) είναι νομικός και καθηγητής Ναυτικού Δικαίου, γιος του συνονόματου Leo Delwaide (1897-1978), καθηγητή Ναυτικού Δικαίου στο Πανεπιστημίου της Αμβέρσας, Δημάρχου και Προέδρου του Οργανισμού Λιμένος της Αμβέρσας. O βαρόνος Delwaide ολοκλήρωσε τη διατριβή του με θέμα την κατάσχεση σκαφών το 1985 και αναγορεύτηκε σε Διδάκτορα Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Λουβαίν. Σύντομα ξεκίνησε να διδάσκει Ναυτικό Δίκαιο στα Πανεπιστήμια της Αμβέρσας (στα ολλανδικά) και των Βρυξελλών (στα γαλλικά). Ανέπτυξε στενή φιλία με τον Armand Vandeplas, γενικό εισαγγελέα στο Εφετείο της Αμβέρσας και Πρόεδρο των Φίλων της Βιβλιοθήκης του Καθολικού Πανεπιστημίου της Λουβαίν. Μοιράζονταν και οι δύο το ίδιο πάθος για τα βιβλία, γεγονός που τους ώθησε να γυρίσουν όλη την Ευρώπη σε αναζήτηση βιβλίων, κυρίως τη Γαλλία και την Ιταλία, αλλά και το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ολλανδία και την Ελβετία. Σημαντικός αρωγός στην προσπάθειά τους στάθηκε ο ειδικός εκτιμητής σπάνιων βιβλίων Leon Sternberg, με πεδίο δράσης αρχικά το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης και αργότερα την Αμβέρσα. Με τη συνδρομή του, κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με τους πιο διάσημους παλαιοβιβλιοπώλες στην Ευρώπη, όπως οι Chellini, Gonnelli και Gozzini στην Φλωρεντία, ο Lombardi στη Νάπολη, ο Ardy στη Γένοβα, οι Bonfanti, Mediolanum (Pozzi) και Pregliasco στο Μιλάνο, ο Kraus στη Νέα Υόρκη, ο Maggs στο Λονδίνο, οι Joly, Magis και Polak στο Παρίσι, ο Jongbloed στη Χάγη κ.ά. Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσαν να αγοράσουν πολλά βιβλία από τις συλλογές του Vittorio-Emanuele Orlando και του Καθηγητή Dante Gaeta. Οι πολλές ανακαλύψεις τίτλων στη βιβλιογραφία του Ναυτικού Δικαίου που καλύπτουν την Ύστερη Κλασική και Μεσαιωνική Περίοδο οδήγησαν στην ανάπτυξη μιας σημαντικής συλλογής βιβλίων με αντικείμενο την ιστορία των περιόδων αυτών, με επίκεντρο τόσο τους αρχαίους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Περσίας, της Φοινίκης, της Ελλάδας, της Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης, όσο και αυτούς του Μεσαίωνα.

Ο Κωνσταντίνος Λασκαρίδης ίδρυσε το 1993 στο Νέο Φάληρο τη «Βιβλιοθήκη Καίτη Λασκαρίδου» στη μνήμη της συζύγου του. Η Βιβλιοθήκη αυτή υπήρξε προπομπός του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη.

Με σπουδές στο εξωτερικό πάνω στην υδροβιολογία, την ιχθυολογία και την εφαρμοσμένη Αλιεία, ο Κωνσταντίνος Λασκαρίδης κατάφερε να γίνει πρωτοπόρος στους συγκεκριμένους τομείς.

Ο Οράτιος Νέλσον (αγγλικά: Horatio Nelson, 1st Viscount Nelson, 1st Duke of Bronté, δηλ. Οράσιο Νέλσον, 1ος Υποκόμης Νέλσον, 1ος Δούκας του Μπροντέ, 29 Σεπτεμβρίου 1758 – 21 Οκτωβρίου 1805) ήταν Βρετανός ναύαρχος του Βασιλικού Βρετανικού Ναυτικού, που αναδείχθηκε από τα επιτεύγματά του κατά την περίοδο των Ναπολεοντείων πολέμων, “θρύλος των θαλασσών”. Απέκτησε τη φήμη ηγέτη που ενέπνεε τους άνδρες του διαθέτοντας εξαίρετη ναυτική αντίληψη, ενώ χρησιμοποίησε συχνά μη συμβατική ακόμα τακτική, προϋποθέσεις που οδήγησαν σε αποφασιστικές νίκες των ναυτικών δυνάμεών του. Τραυματίστηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια ναυμαχιών, χάνοντας το ένα μάτι και το ένα χέρι του. Από τις πολλές νίκες του γνωστότερη είναι αυτή στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, το 1805, η οποία ήταν και η τελευταία του: μια σφαίρα από Γάλλο σκοπευτή τον βρήκε στον αριστερό ώμο κι ο Νέλσον υπέκυψε στο τραύμα του λίγο πριν τη λήξη της ναυμαχίας.

Ο Αθανάσιος Οικονομόπουλος γεννήθηκε το 1953 στην Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της σχολής Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του ΕΜΠ και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Pierre et Marie Curie των Παρισίων. Εργάστηκε στο Γαλλικό Εθνικό Κέντρο Ερευνών (CNRS) και δίδαξε Επεξεργασία ψηφιακών σημάτων και εικόνων στο Πολυτεχνείο της Λωζάννης (EPFL). Το 1988 ίδρυσε την εταιρεία ΖΗΝΩΝ ΡΟΜΠΟΤΙΚΗ την οποία και διοίκησε μέχρι το 2006. Κατά την διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών συγκρότησε την συλλογή των εκδόσεων που περιγράφονται στο παρόν βιβλίο, η οποία, υπό το όνομα Ελληνική Βιβλιοθήκη, ανήκει από το 2013 στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη.

Ο Κωνσταντίνος Πιτσάκης (1944-2012) ήταν ακαδημαϊκός με λαμπρή και ιδιαιτέρως παραγωγική επιστημονική πορεία, ο οποίος ασχολήθηκε συστηματικά με την Ιστορία του ελληνικού και του ρωμαϊκού δικαίου. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του ως αριστούχος του Α΄ Προτύπου Γυμνασίου Αρρένων Πειραιώς και συνέχισε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1972. Πρώτη του μεγάλη επιτυχία, σε ηλικία μόλις 28 ετών, υπήρξε η επανέκδοση της Εξαβίβλου του Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου με μακρά εισαγωγή, παράθεση του κειμένου και ευρύ σχολιασμό. Για την έκδοση αυτή τιμήθηκε με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Ασχολήθηκε συστηματικά με την ιστορία του ελληνικού και του ρωμαϊκού δικαίου, με έμφαση στο βυζαντινό και μεταβυζαντινό δίκαιο. Δημοσίευσε μελέτες, ανακοινώσεις και κριτικές σε έγκυρα ελληνικά και διεθνή περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων και συλλογικούς τόμους. Οι καταγεγραμμένες μελέτες του αριθμούν πάνω από 300 έργα. Ως ακαδημαϊκός προσέφερε αρχικά, από το 1992, τις υπηρεσίες του στο τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και στη συνέχεια, το 1998, μεταπήδησε στη Νομική Σχολή του ίδιου εκπαιδευτικού ιδρύματος ως την αφυπηρέτησή του το 2011. Παράλληλα συνεργάστηκε με διεθνείς ερευνητικές ομάδες σε ερευνητικά και ακαδημαϊκά προγράμματα ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων, ενώ δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στο La Sapienza της Ρώμης και στην École des Hautes Études en Sciences Sociales του Παρισιού. Παράλληλα με την ακαδημαϊκή του καριέρα υπηρέτησε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος από διάφορες θέσεις ευθύνης, με σημαντικότερες αυτές του υποδιευθυντή και διευθυντή του ναυτιλιακού καταστήματος της τράπεζας. Στη διάρκεια της ζωής του κατέλαβε ποικίλα αξιώματα, όπως πρόεδρος της επιτροπής εκδόσεων της ΕΤΕ, πρόεδρος της επιστημονικής επιτροπής του Ιδρύματος της ΒτΕ για τη Δημοκρατία και τον Κοινοβουλευτισμό, αν. γεν. γραμματέας της Διεθνούς Εταιρίας Βυζαντινών Σπουδών κ.ά. Για την πλούσια και σημαντική ακαδημαϊκή και εκκλησιαστική προσφορά του, τιμήθηκε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τον τίτλο του Άρχοντος Μεγάλου Νομοφύλακος.

Ο Rudolf E. Kalman (1930-2016) ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός, μαθηματικός και εφευρέτης. Γεννήθηκε στην Ουγγαρία, ενώ έζησε και διέπρεψε επαγγελματικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σπούδασε στα πανεπιστήμια MIT (Bachelor και Master) και Columbia, από όπου έλαβε τον διδακτορικό του τίτλο το 1957. Εργάστηκε ως ερευνητής στο RIAS (Research Center for Advanced Study) στη Βαλτιμόρη (1958-1964), με θεμελιώδη έρευνα πάνω στον τομέα της θεωρίας μαθηματικών συστημάτων και της σύγχρονης θεωρίας αυτομάτου ελέγχου. Δίδαξε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (1964-1971), ενώ συνεργάστηκε ως ερευνητής καθηγητής  με το Center for Mathematical System Theory στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα (1971-1992). Υπήρξε πρόεδρος της Mathematical System Theory στο Swiss Federal Institute of Technology στη Ζυρίχη (1973-1997). Η πιο σημαντική συνεισφορά του στην επιστήμη θεωρείται το φίλτρο Kalman (Kalman filter), ένας μαθηματικός αλγόριθμος που χρησιμοποιείται ευρέως στην τεχνολογική έρευνα σε συστήματα ελέγχου και στον τομέα της πλοήγησης. Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις του περασμένου αιώνα, με εφαρμογές σε κινητά, αεροπλάνα, δορυφόρους κ.α., που ακόμα και σήμερα συνεχίζει να βρίσκει νέα πεδία εφαρμογών σε ποικίλους τομείς. Πέρα από το ομώνυμο φίλτρο, ο Rudolf Kalman συνέβαλε με την έρευνα του σε πάρα πολλά πεδία των μαθηματικών. Δημοσίευσε πάνω από πενήντα τεχνικά άρθρα, παρέδωσε πολυάριθμες διαλέξεις, ενώ υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής πολυάριθμων περιοδικών. Για τη συνεισφορά του στην επιστήμη έλαβε πολλές σημαντικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το IEEE Medal of Honor (1974), το IEEE Centennial Medal (1984), το Kyoto Prize in High Technology από το Ίδρυμα lnamori της Ιαπωνίας το 1985, το Steele Prize of the American Mathematical Society (1987) και το Bellman Prize (1997). Το 2008 ο Αμερικανός Πρόεδρος Obama τον τίμησε για το σύνολο του έργου του με το Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών των Ηνωμένων Πολιτειών, την ύψιστη τιμή που δίδεται για επιστημονικά επιτεύγματα στις Η.Π.Α.

Ο Jean-Pierre Schobinger (1927-2001) ήταν Ελβετός φιλόσοφος και καθηγητής φιλοσοφίας. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, στο οποίο έγινε υφηγητής το 1963. Το 1967 πήρε τον τίτλο του Έκτακτου Καθηγητής Φιλοσοφίας και από το 1976 δίδαξε ως Τακτικός Καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Εξέδωσε τη σειρά «Η φιλοσοφία στον 17ο αιώνα» από τη μνημειώδη εργασία «Σύνοψη της Ιστορίας της Φιλοσοφίας» του Γερμανού φιλοσόφου Friedrich Ueberweg. Εκτός από τη συστηματική ενασχόλησή του με τους φιλοσόφους του 17ου αιώνα, εκπόνησε μελέτες πάνω σε νεότερους (Nietzsche, Benjamin, Wittgenstein κ.ά.), καθώς και στην ερμηνεία ηθικών και φυσικών φιλοσοφικών κειμένων. Υπήρξε μεγάλος λάτρης της Ελλάδας, αρχαίας και νεότερης, από τη νεαρή του ηλικία, όταν ίδρυσε μαζί με άλλους ελληνολάτρες της Ελβετίας στη δεκαετία του ’50 τη Στοά των Εταίρων του Αριστοτέλη, όπου μελετούσαν, ερμήνευαν και ανέλυαν κείμενα της αριστοτελικής και πλατωνικής φιλοσοφίας, από τα πρωτότυπα αρχαία ελληνικά κείμενα. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας προσέγγισε και υποστήριξε την ελληνική Αντίσταση. Το 1968 παντρεύτηκε στην Αθήνα την Πηνελόπη Παπαμαντέλλου, στρατευμένη τότε στην Αντίσταση του εσωτερικού, και μαζί φιλοξενούσαν στη Ζυρίχη αποστολές μελών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ του εσωτερικού και εξωτερικού, εκτελούσαν μυστικές αποστολές της ελληνικής Αντίστασης στην Ελλάδα και παρείχαν βοήθεια και υποστήριξη στους κυνηγημένους από τη χούντα, τους φυλακισμένους και τις οικογένειές τους. Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του ο Schobinger μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Ζυρίχης και Ρόδου.

O Κωνσταντίνος Δ. Σβολόπουλος (1938) είναι μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και ομότιμος καθηγητής της Ιστορίας του Νεότερου Ελληνισμού στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πολιτικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια Στρασβούργου και Παρισιού. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ στα Πανεπιστήμια Στρασβούργου και Αθηνών και υφηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης όπου και διετέλεσε καθηγητής της Ιστορίας των Διεθνών Σχέσεων (1981-1989). Κατά τα έτη 1962-1965 κατέταξε το αρχείο Ελευθερίου Βενιζέλου του Μουσείου Μπενάκη. Ιστορικός μεγάλου κύρους, διετέλεσε επί εννέα χρόνια διευθυντής του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, του οποίου παραμένει μέχρι σήμερα επίτιμος διευθυντής, ενώ υπήρξε ένας εκ των τριών ιδρυτών (και σήμερα διευθυντής) του Ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή, μαζί με τους K. Τσάτσο και K. Τρυπάνη. Το 1989 εξελέγη καθηγητής της Ιστορίας του Νεότερου Ελληνισμού στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2003 η ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών αναγνωρίζοντας το σημαντικότατο έργο του καθηγητή Σβολόπουλου τον εξέλεξε τακτικό μέλος της στην έδρα της «Ιστορίας του Ελληνισμού κατά τους Νεότερους Χρόνους». Είναι μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του Ιδρύματος Ντε Γκωλ και επίτιμος εταίρος της Εταιρείας NA Ευρώπης του Μονάχου. Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο, κυρίως ιστορικού ενδιαφέροντος. (Βιβλιογραφία: biblionet)

Κωνσταντίνος Σημίτης

Ο Κωνσταντίνος Γ. Σημίτης (1936) είναι καθηγητής πανεπιστημίου και πολιτικός, πολλές φορές υπουργός και πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 1996 ως το 2004. Σπούδασε νομικά και οικονομικά στη Γερμανία και την Αγγλία. Δίδαξε ως υφηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κόνσταντς το 1971 και ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Γκίσσεν την περίοδο 1971-1975. Το 1977 εκλέχτηκε καθηγητής Εμπορικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το 1965 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ομίλου «Αλέξανδρος Παπαναστασίου». Στη διάρκεια της δικτατορίας διέφυγε παράνομα στο εξωτερικό και από το 1970 συμμετείχε στο Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ) ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και συμμετείχε στο πρώτο Εκτελεστικό Γραφείο του Κινήματος. Διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας (1981-1985), Υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1985-1987) και Υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου (1993-1995). Το 1985 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Πειραιά, όπου επανεκλέγεται συνεχώς έως σήμερα. Στις 18 Ιανουαρίου 1996 εξελέγη πρωθυπουργός και στις 30 Ιουνίου 1996 πρόεδρος του Κινήματος, θέσεις τις οποίες διατήρησε μέχρι τις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 και μέχρι το έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ της 8ης Φεβρουαρίου 2004, αντίστοιχα.

Γεώργιος Σημίτης

Ο Γεώργιος Σημίτης (1899-1976) ήταν νομικός και πολιτικός. Γιος του Σπυρίδωνος Σημίτη, σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου έγινε και διδάκτωρ το 1928 με επιβλέποντα καθηγητή τον Θρασύβουλο Πετιμεζά. Το 1936 εξελέγη υφηγητής εμπορικού δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1940. Την περίοδο 1940-1946 διετέλεσε καθηγητής του εμπορικού δικαίου στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ). Από την ΑΣΟΕΕ απολύθηκε το 1946 λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, όταν η τότε κυβέρνηση προέβη στην εκκαθάριση των πανεπιστημίων από τους αριστερούς καθηγητές. Έλαβε μέρος στην κυβέρνηση του Βουνού ως αντιπρόσωπος του Πειραιά στην εθνοσυνέλευση στους Κορυσχάδες και γενικός διοικητής της Ρούμελης. Διετέλεσε πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Πειραιώς (1932-1941), νομικός σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας και του Εμπορικού Επιμελητηρίου Πειραιώς. Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο.

Σπυρίδων Σημίτης

Ο Σπυρίδων Σημίτης (1860-1914) ήταν νομικός. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου έγινε και διδάκτωρ το 1881. Το 1890 εξελέγη υφηγητής εμπορικού δικαίου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1898. Υπήρξε μέλος του πρώτου διοικητικού συμβουλίου του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών. Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο, στο οποίο ξεχωρίζει το «Εμπορικόν Δίκαιον. Περί Συναλλαγματικής (1899-1900)» και το «Σύστημα Εμπορικού Δικαίου (Πειραιάς: Σφαίρα 1884-1987)», που υπήρξε το πρώτο εκτεταμένο σύγγραμμα στην Ελλάδα για το εμπορικό δίκαιο.

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος (1921-2001) ήταν δημοσιογράφος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Καστανοχώρι Μεγαλόπολης (Κραμποβό). Σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Η γερμανική Κατοχή τον βρήκε στην Αθήνα, όπου συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και έγραφε με το ψευδώνυμο «Αχιλλέας» στον παράνομο τύπο της Εθνικής Αντίστασης από το όρος Ελικώνα. Το 1947, στρατιώτης, εξορίστηκε στη Μακρόνησο όπου έμεινε μέχρι το 1950 με τραυματισμένη υγεία που τον ταλαιπώρησε σε όλη του τη ζωή. Μετά την απελευθέρωσή του αφιερώθηκε στη δημοσιογραφία, την οποία υπηρέτησε με συνέπεια για 35 χρόνια από τις στήλες πολλών εφημερίδων: «Δημοκρατική Αλλαγή», «Βήμα» (επί εννέα χρόνια σαν διευθυντής σύνταξης), «Ανεξάρτητος Τύπος», «Σημερινά» και τέλος «Βραδυνή», απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1985. Στα άρθρα του υπέγραφε με το μυθικό ψευδώνυμο «Ανταίος». Από το 1961 επιμελούνταν, στο ραδιόφωνο του Ε.Ι.Ρ, την εκπομπή «Ο κόσμος του βιβλίου», την οποία σταμάτησε η χούντα το 1967. Πέραν της δημοσιογραφίας, ο Κυριάκος Σιμόπουλος υπήρξε εξαίρετος ιστορικός και συγγραφέας. Ασχολήθηκε συστηματικά με την ιστορική έρευνα με αξιόλογο και πλούσιο συγγραφικό έργο, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τα έργα: «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα» (1970-1975), «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ’21», «Βασανιστήρια και Εξουσία» (1987), «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» (1989), «Η διαφθορά της εξουσίας» (1992), «Η λεηλασία και η καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων» (1993), «Διδάγματα κοινωνικοπολιτικά των παροιμιών όλων των εθνών» κ.ά. Στο μεταφραστικό του έργο περιλαμβάνονται διηγήματα του Άντον Τσέχοφ, το «Δεύτερο φύλο» της Σιμόν ντε Μποβουάρ κ.ά.

Ο Παναγιώτης Σιμωτάς (1927-2010) ήταν θεολόγος, με μεγάλο συγγραφικό έργο στο πεδίο της έρευνάς του. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και με γαλλική υποτροφία παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στην École Biblique et Archéologique Française de Jerusalem, όπου συμμετείχε στις ανασκαφές που έφεραν στο φως τα ευρήματα του Khirbet Qumran. Εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, ενώ κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1955 έως 1958 φοίτησε με γερμανική υποτροφία σε μεταπτυχιακά τμήματα των Πανεπιστημίων Tuebingen, Bonn και Louvain. Το 1959 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με το βαθμό άριστα. Συνεργάστηκε ως επιστημονικός βοηθός, και αργότερα ως φιλοξενούμενος υφηγητής, με το Πανεπιστήμιο του Tuebingen. Το 1961 παραιτήθηκε από τη Μέση Εκπαίδευση και διορίστηκε βοηθός καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην έδρα της Εισαγωγής και Ερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης εκ τε του πρωτοτύπου και εκ του κειμένου των Ο’. Το 1963 εξελέγη άμισθος υφηγητής και του ανατέθηκε εντολή διδασκαλίας από τον Σεπτέμβριο του 1964 μέχρι την εκλογή του σε τακτικό καθηγητή στην οικεία έδρα το 1970. Υπηρέτησε στη θέση αυτή μέχρι την εθελούσια παραίτησή του στις 26 Σεπτεμβρίου 1983 και έκτοτε συνέχισε το συγγραφικό του έργο. Το συγγραφικό του έργο, εκτεινόμενο σε περίοδο πέραν των 50 ετών, περιέλαβε 50 αυτοτελή έργα και μελέτες, 112 βιβλιοκρισίες, 470 βιβλιοκριτικά και βιβλιογραφικά σημειώματα και 9 νεκρολογίες που εκδόθηκαν σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Συνεργάστηκε με την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία, για την οποία μετέφρασε από το μασωριτικό εβραϊκό κείμενο στα νεοελληνικά τρία βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης: «Ησαΐας», «Θρήνοι Ιερεμίου» και «Ιώβ». Στις δραστηριότητές του συγκαταλέχθηκαν επίσης πολλές διαλέξεις, καθώς και ραδιοφωνικές ομιλίες. Κατά τη διάρκεια της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας του διετέλεσε μέλος πολλών επιστημονικών και θεολογικών συμβουλίων, ενώσεων και επιτροπών. Τιμήθηκε με εκκλησιαστικά μετάλλια και με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1990, για το βιβλίο του «Νικήτα Σεΐδου, Σύνοψις της Αγίας Γραφής, κατά τον υπ’ αριθ. 483 κώδικα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 1984»).

Ο Κωνσταντίνος Σπ. Στάικος είναι αρχιτέκτων, ιστορικός του βιβλίου και εκδότης. Είναι ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της ιστορίας των ελληνικών και ελληνόγλωσσων εκδόσεων, ενώ έχει ασχοληθεί και με την αρχιτεκτονική εξέλιξη του θεσμού της βιβλιοθήκης από την Αρχαιότητα έως την Αναγέννηση. Πιο γνωστά έργα του είναι η πεντάτομη «Ιστορία της βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό», οι εργασίες του για τις βιβλιοθήκες του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, ο τόμος «Οι ελληνικές εκδόσεις του Άλδου Μανούτιου και οι Έλληνες συνεργάτες του (π. 1494-1515)», ο τόμος «Η αρχιτεκτονική των βιβλιοθηκών στον Δυτικό Πολιτισμό» και η νέα ιστορική έρευνα «Η πνευματική πορεία του Γένους με όχημα το χειρόγραφο και το έντυπο βιβλίο».

Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου (1945) είναι κριτικός λογοτεχνίας και σπουδαίος ποιητής της εποχής μας με πολλές και μεγάλες διακρίσεις. Σπούδασε νομικά και φιλολογία και εργάστηκε ως δικηγόρος. Από το 1985 υπήρξε στέλεχος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Από το 1982 ως το 1998 εξέδιδε και διηύθυνε το περιοδικό «Γράμματα και Τέχνες», ενώ από το 2005 έως το 2010 υπήρξε συνυπεύθυνος στην έκδοση του περιοδικού κριτικής και δοκιμίου «Κ». Διετέλεσε συνυπεύθυνος στη σύνταξη των ετήσιων ομαδικών αντιδικτατορικών εκδόσεων «Κατάθεση ’73» και «Κατάθεση ’74», ενώ συνέταξε (με τον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη) την «Ελληνική ποιητική ανθολογία θανάτου του εικοστού αιώνα» (1995). Άσκησε συστηματικά λογοτεχνική κριτική από περιοδικά και εφημερίδες. Κατά καιρούς συνεργάστηκε με τα σημαντικότερα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, καθώς και με τις εφημερίδες «Βήμα», «Καθημερινή», «Αυγή», «Ελευθεροτυπία» και «Φιλελεύθερος» (Κύπρου). Δημοσίευε κείμενα κριτικής στην «Αυγή της Κυριακής» και στο ένθετο «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας». Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 2001 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω» για την ποιητική του συλλογή «Κλεμμένη ιστορία», το 2009 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (Ίδρυμα Πέτρου Χάρη) για το σύνολο του ποιητικού του έργου και το 2012 τιμήθηκε με το Βραβείο Νουβέλας-Διηγήματος του περιοδικού «Διαβάζω» για το αφήγημα «Νερό». Ποιήματα, μελέτες και εκτενή δοκίμιά του έχουν μεταφραστεί σε ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Νίκο Τάτση και τον Χάρη Κατσιμίχα.

Ο Κλέων Παράσχος (1894-1964) ήταν συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος, που διακρίθηκε για το ποιητικό του έργο και την προσφορά του στη λογοτεχνική κριτική. Γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας, έζησε τα παιδικά χρόνια του στη Βάρνα και το 1906 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Ξεκίνησε οικονομικές σπουδές στην Ελβετία, επέστρεψε όμως στην Αθήνα χωρίς να αποφοιτήσει και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σπουδές που επίσης δεν ολοκλήρωσε. Ασχολήθηκε περιστασιακά με τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας και με τη δημοσιογραφία, ως συνεργάτης εφημερίδων όπως οι: «Ημερήσιος Τύπος», «Ελεύθερον Βήμα», «Ακρόπολις», «Πρωία», «Καθημερινή», «Δημοκρατία» κ.ά., ενώ εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα και στο Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία δεκαοχτώ χρόνων με δημοσιεύσεις ποιημάτων και μεταφράσεων στα περιοδικά «Ελλάς» (με το ψευδώνυμο Λεύκος Ιτιώτης) και «Ποιητική Έκδοσις», στο δεύτερο μάλιστα ήταν και μέλος της συντακτικής ομάδας. Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα: «Λύρα», «Λόγος», «Βωμός», «Γράμματα» (Αλεξάνδρειας), «Κριτική και Τέχνη», «Εβδομάς», «Αναγέννηση», «Νέα Εστία», «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση». Το 1922 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του «Εικοσιοχτώ ποιήματα του Κλέωνος Παράσχου και είκοσι δύο του Μπωντλαίρ». Ακολούθησε μία ακόμη ποιητική συλλογή, με τίτλο «Μακρινή Μουσική». Εξέδωσε αυτοβιογραφικά κείμενα, χρονικά, χρονογραφήματα, ταξιδιωτικά κείμενα και βιβλία θεωρίας της λογοτεχνίας και κριτικής, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση (από έργα των Ντεμέλ, Μωρεάς, Πασκάλ, Σταντάλ, Μανν και άλλων). Πέθανε στην Αθήνα. Ο Κλέων Παράσχος μνημονεύεται στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας κυρίως για την προσφορά του στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής, όπου επηρεάστηκε, όπως και στην ποίησή του από το πνευματικό ρεύμα του γαλλικού συμβολισμού, του νεορομαντισμού και του αισθητισμού.
(Βιβλιογραφία: biblionet)

Χαράλαμπος Μπούρας

Ο Χαράλαμπος Μπούρας (1933-2016) ήταν καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ, με ειδίκευση στη μελέτη και την αναστήλωση μνημείων, τόσο της κλασικής αρχαιότητας όσο και της βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου, και πρόεδρος της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως. Το όνομά του συνδέθηκε με τις εργασίες αναστήλωσης του Παρθενώνα. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα και μεγάλωσε στη Χίο. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ιστορία της τέχνης στο Παρίσι. Διδάκτωρ των Πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης και της Σορβόνης, ως αρχιτέκτων της Διευθύνσεως Αναστηλώσεως (1960-1966) εργάστηκε για την αποκατάσταση των μνημείων Βραυρώνος, Ωδείου του Αττικού, Μονής Οσίου Λουκά κ.ά. Δίδαξε ιστορία της αρχιτεκτονικής στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στην Σχολή Αρχιτεκτόνων του Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Διετέλεσε μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, μέλος και Πρόεδρος της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως από το 1975, Γενικός Γραμματεύς της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μουσείου Μπενάκη και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Μουσείου της Ακρόπολης. Είχε τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων τον Ταξιάρχη του Φοίνικος, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2002. Άφησε πλούσιο ερευνητικό και συγγραφικό έργο για τα αρχαία, βυζαντινά και νεότερα μνημεία.

Ο Αριστείδης Καρατζάς ήταν εκδότης που δραστηριοποιήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σπούδασε. Δίδαξε ιστορία και φιλολογία στο πανεπιστημιακό περιβάλλον των ΗΠΑ, ενώ εργάστηκε για πολλά χρόνια ως σύμβουλος επιχειρήσεων διεθνώς, με δίκτυο επαφών από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τη Ρωσσία και το Ισραήλ. Ασχολήθηκε με τον χώρο των επιστημονικών εκδόσεων από το 1975 και για μία δεκαετία υπήρξε εκδότης των μελετών του Βρυωνείου Κέντρου (Vryonis Center for the Study of Hellenism) στην Καλιφόρνια. Ίδρυσε στη Νέα Υόρκη τον εκδοτικό οίκο «Melissa International Ltd» με έδρα το Scarsdale (Νέα Υόρκη) αλλά και την Αθήνα, ο οποίος εξέδιδε βιβλία ακαδημαϊκού περιεχομένου, κυρίως ιστορικά, πολιτικά και θρησκευτικά και με έμφαση σε Ελλάδα, Κύπρο, Ρωσία και Τουρκία. Ήταν μέλος της Ένωσης Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων και είχε διατελέσει διοικητικό στέλεχος της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.

Ο Περικλής Αργυρόπουλος (1871-1953), ήταν υποναύαρχος, πολιτικός και διπλωμάτης. Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο ήταν κυβερνήτης του τορπιλοβόλου 14 με το οποίο και τορπίλισε μέσα στον όρμο του Αϊβαλί την τουρκική κανονιοφόρο «Τραπεζούντα». Από το 1909 ασχολήθηκε και με την πολιτική. Το 1917 διετέλεσε υπουργός Συγκοινωνίας επί κυβερνήσεως Ζαΐμη, καθώς και το 1926 επί κυβερνήσεως Αθανάσιου Ευταξία. Αργότερα, επί κυβερνήσεως Ι. Μεταξά διορίστηκε πρέσβης στη Μαδρίτη. Συγγραφικά έργα του Περικλή Αργυρόπουλου είναι «Το Ναυτικόν της Ελλάδος πρόγραμμα» (1905), «Οι Έλληνες και η Θάλασσα» (1909) και οι «Αναμνήσεις», που εκδόθηκαν μετά το θάνατό του και αποτελούν στοιχεία του προσωπικού του ημερολόγιου. (Βιβλιογραφία: Wikipedia)

Η Κωστούλα Μητροπούλου (1933-2004) ήταν συγγραφέας, αρθρογράφος και στιχουργός. Γεννήθηκε στον Πειραιά, κόρη του δικηγόρου, πολιτικού και ιστορικού συγγραφέα Γιάννη Μητρόπουλου και αδελφή της κεραμίστριας και ζωγράφου Κάτιας Μητροπούλου. Μετά το Γυμνάσιο γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διέκοψε όμως τις σπουδές της στο τρίτο έτος. Την πρώτη εμφάνισή της στο χώρο της λογοτεχνίας έκανε το 1955, με δημοσιεύσεις πεζογραφημάτων στην εφημερίδα «Η Βραδυνή». Τρία χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στην πειραϊκή έκδοση «Το περιοδικό μας» και εξέδωσε το μυθιστόρημα «Η χώρα με τους ήλιους». Το 1963 έγραψε τους στίχους των τραγουδιών του δίσκου «Ο Δρόμος» του Μάνου Λοΐζου. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Παπαδόπουλου αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, προσωπικοί λόγοι ωστόσο την ανάγκασαν να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου συνελήφθη λόγω της πολιτικής της ένταξης στην Αριστερά. Εξέδωσε, όσο ζούσε, 46 βιβλία: 21 μυθιστορήματα, 12 συλλογές με διηγήματα, 3 νουβέλες, ένα χρονικό, 8 θεατρικά έργα και μια επιλογή από άρθρα της δημοσιευμένα στην εφημερίδα «Έθνος», όπου συνεργαζόταν δώδεκα χρόνια με δική της στήλη. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Πεζογραφίας των Δώδεκα το 1963 για το «Πρόσωπα και φιγούρες», το Βραβείο Καλύτερου Έργου και Παράστασης το 1977 για το «Τέσσερις ερημιές», το Α΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1984 για τη «Μεγέθυνση» και το Βραβείο European Script Fund το 1989 για το σενάριό της «Το παλαιοπωλείο στην Τσιμισκή». Η ευαισθησία της την έφερε κοντά στα νέα ρεύματα της λογοτεχνίας στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, ως πεζογράφο και θεατρική συγγραφέα, και ειδικότερα κοντά στο γαλλικό «Νέο Μυθιστόρημα» ή «Αντι-μυθιστόρημα». Έργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Γνωστοί συνθέτες όπως ο Μάνος Λοΐζος, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Νίκος Δανίκας, ο Χρήστος Νικολόπουλος κ.ά. έχουν μελοποιήσει στίχους της. Το 1969 συνυπέγραψε τη δήλωση διαμαρτυρίας για τη λογοκρισία, μαζί με άλλους δεκαεπτά λογοτέχνες. Ένα χρόνο αργότερα, μετά την άρση της προληπτικής λογοκρισίας έλυσε τη συγγραφική σιωπή της (που τήρησε από το 1967) και δημοσίευσε το μυθιστόρημα «Αντίστροφη μέτρηση». Το έργο της διδάσκεται στα ελληνικά πανεπιστήμια, στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία, στο Μεξικό και στη Σικελία. Κυκλοφορούν μελέτες για τα βιβλία της και το θέατρό της. Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. (Βιβλιογραφία: biblionet)

Ο Στρατής Ε. Στρατήγης (1933-2023) ήταν  νομικός και εργάστηκε ως δικηγόρος Αθηνών. Σπούδασε στην Ελβετία νομικά και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας, όπου και έλαβε διδακτορικό τίτλο το 1956, και μεταπτυχιακά στο Λονδίνο (London School of Economics ως ακροατής με παράλληλη πρακτική άσκηση σε ασφαλιστικές εταιρείες και δικηγορικά γραφεία). Δικηγόρησε στην Αθήνα και τον Πειραιά με ειδίκευση σε θέματα ναυτικού, ασφαλιστικού και τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού δικαίου και χρημάτισε νομικός σύμβουλος της Διεύθυνσης Ναυτιλιακών Εργασιών της ΕΤΕ από το 1964 ως το 1998. Εργάστηκε ως δικηγόρος Αθηνών από τα 1960 στο γραφείο του πατέρα του μέχρι τον θάνατό του το 1980, αποχώρησε από το επάγγελμα το 2012 ως διευθύνων εταίρος της Δικηγορικής Εταιρείας Ε. Στρατήγης & Συνεργάτες. Ασχολήθηκε με την πολιτική από το 1974 ως το 1985 ως μέλος της Διοικούσας και μετά της εκτελεστικής επιτροπής του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και υπηρέτησε σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις. Από το 1985 ως το 1989 ήταν βουλευτής επικρατείας αρχικά της Ν.Δ. και αργότερα της υπό τον Κ. Στεφανόπουλο «Δημοκρατικής Ανανέωσης» (ΔΗ.ΑΝΑ.). Αποχώρησε οριστικά από την ενεργό πολιτική τον Ιούλιο του 1994 με τη διάλυση του κόμματός ου. Από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι την παραίτησή του τον Ιούλιο του 1999, διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος του ΔΣ της Οργανωτικής Επιτροπής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004. Παντρεύτηκε το 1968 την Ελένη, κόρη του Καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκού Ιωάννη Ν. Θεοδωρακόπουλου που απεβίωσε το 1997. Απέκτησαν μια κόρη, την Δέσποινα Αμαλία.

Ο Καθηγητής Αθανάσιος Φωκάς είναι κάτοχος BSc στην Αεροναυτική από το Imperial College, Διδακτορικού στα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά από το Caltech, και πτυχίου Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο του Miami. Είναι ο πρώτος κάτοχος της νέας Έδρας Μη Γραμμικών Μαθηματικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Cambridge, η οποία ιδρύθηκε το 2002, ενώ στο ίδιο Πανεπιστήμιο διευθύνει το GAPST «Ιστορικό Πρόγραμμα Μαθηματικών». Επίσης, είναι Συνεργαζόμενος Καθηγητής των Τμημάτων Πολιτικής και Περιβαλλοντικής Μηχανικής και Βιοϊατρικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια. Στον Καθηγητή έχουν απονεμηθεί μεταξύ άλλων: το βραβείο Naylor της Μεγάλης Βρετανίας στα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά, το παράσημο της Τάξεως του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και το Αριστείον του Ιδρύματος Μποδοσάκη. Είναι μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, του American Institute for Medical and Biological Engineering, και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών. Τέλος είναι Guggenheim Fellow, μέλος της London Mathematical Society, και Fellow της Royal Society of Medicine.