Βιβλιοθήκη του Καθηγητή Κ. Θ. Δημαρά

Η βιβλιοθήκη περιήλθε στο Ίδρυμα το 2013 με ευγενική δωρεά της Καίτης Δημαρά. Θεματικά καλύπτει ζητήματα φιλολογικά, ιστορικά και φιλοσοφικά, με έμφαση στη θεωρία και την ιστορία της λογοτεχνίας. Η συλλογή περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, βιβλία και φυλλάδια του 19ου αιώνα, αρκετά από τα οποία είναι σπάνια ή και μοναδικά. Επίσης, σημαντικό αριθμό αφιερώσεων από μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων, Έλληνες και ξένους. Αξιόλογη είναι και η συλλογή γνωστών ιστορικών και λογοτεχνικών περιοδικών του 20ού αιώνα. Η βιβλιοθήκη συνοδεύεται από μέρος του προσωπικού του αρχείου.

Κατάλογος συλλογςή

 Ο Κ. Θ. Δημαράς (1904-1992), κριτικός και ιστορικός της λογοτεχνίας, ιστορικός, μελετητής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και πανεπιστημιακός, θεωρείται μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των νεοελληνικών γραμμάτων. Σπούδασε φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (όπου επί δύο χρόνια ενδιάμεσα παρακολούθησε μαθήματα ιατρικής) και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής το 1953. Διετέλεσε, μεταξύ άλλων, υπεύθυνος ραδιοφωνικών προγραμμάτων στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, γενικός διευθυντής στο Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (1951-1970) και διευθύνων σύμβουλος στο Βασιλικό (σήμερα Εθνικό) Ίδρυμα Ερευνών (1961-1970). Στις αρχές του 1960, μαζί με τον Δημήτριο Γκίνη, ίδρυσαν τον Όμιλο Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού και το περιοδικό του «Ο Ερανιστής». Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ανέλαβε να διδάξει ελληνική λογοτεχνία στη Σορβόννη, όπου διεύθυνε και το Νεοελληνικό Ινστιτούτο. Στο Παρίσι έμεινε ως το 1978, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε περίπου μια τριακονταετία την επιφυλλιδογραφία του στο «Βήμα». Συνεργάστηκε και με άλλα σημαντικά περιοδικά και εφημερίδες. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Φ. Ραφαήλ και Κωνστ. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούσαν αρχικά στην αρχαία ελληνική και ευρωπαϊκή φιλοσοφία. Στη συνέχεια, στράφηκε προς την ιστορία, τη λογοτεχνική κριτική, τη συγκριτική φιλολογία και την ιστορία των ιδεών, τομείς στους οποίους η επίδρασή του υπήρξε καθοριστική για τα ελληνικά γράμματα. Επηρεασμένος από τις θετικές επιστήμες έδινε μεγάλη σημασία στα αρχεία και τις πρωτογενείς πηγές. Ήταν από τους πρωτοπόρους μελετητές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Υπήρξε πολυγραφότατος και ασχολήθηκε με πλήθος φιλολογικών, ιστορικών και φιλοσοφικών θεμάτων. Το γνωστότερο έργο του είναι η “Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας”, που πρωτοεκδόθηκε το 1949 και στη συνέχεια, ξαναδουλεμένο και εμπλουτισμένο κάθε φορά, εκδόθηκε άλλες επτά φορές μέχρι τον θάνατό του.